Bearbeiter*innen

Veerle De Mol (21, Belgium)

Ik herinner me dat ik bij het begin van het beitelen van de naam in de steen zeer geconcentreerd was op het beitelen zelf. Pas later overviel me het besef dat ik de naam aan het beitelen was van een jongen die er niet meer was, die het leven was ontnomen, op één van de meest gruwelijke manieren die een mens zich kan voorstellen. Ik begon me af te vragen wie hij was en welk leven hij leidde voor hij naar een concentratiekamp werd gebracht. Hoe zou hij eruit gezien hebben? Welke dromen en plannen had hij? Was hij verliefd? Tijdens de laatste maanden van zijn leven werd deze jongen niet meer als mens beschouwd. Daarom wou ik ook echt mijn best doen om zijn naam mooi in de steen te beitelen en te verven als een poging om hem op die manier terug een beetje mens te maken.